Obecní úřad Supíkovice.
Nazwa wsi ma słowiańskie podstawy i pochodzi od nazwiska, prawdopodobnie od założyciela Šupíka, tylko po niemieckiej nazwie Saubsdorf. Częścią wsi była osada Lomy (do 1949 r. Zwana Geislersfeld). W latach 1976–1990 Velké Kunětice z osadami Franciszkowe i Strachowickie były częścią Supíkovic. Pieczęć wsi znajduje się w złotej tarczy po prawej stronie czerwonej róży ze srebrną sadzonką i zielonymi liśćmi kielicha nad czerwonymi patyczkami, po lewej stronie orła śląskiego.
Supíkovice rozciąga się wzdłuż drogi, która skręca w Písečná z drogi Jeseník - Mikulovice na północ do Velké Kunětice. Obszar katastralny o powierzchni 927 hektarów zajmuje zarówno północno-wschodnie stoki Rychlebskich Gór, zwane Grzbietem Sokolskim, jak i zachodnią część Bělská pahorkatina niedaleko doliny rzeki Bělá. Średnia wysokość wsi wynosi 407 metrów nad poziomem morza.
Supíkovice zostały wymienione jako własność biskupia od pierwszego zachowanego raportu do 1284 roku. W miejscu dzisiejszego parku i za restauracją znajdowała się twierdza podobna do Jesioników, ale istnieje tylko kilka raczej pośrednich wskazówek na temat ich początków i innych losów. Najstarszym zachowanym budynkiem w Supíkovicach jest nr 64 - ten dom znajduje się w górnej części wsi, jest to pierwszy dom po lewej stronie przy wejściu do Supíkovic od Jesionika.
W 1836 r. W Supíkovicach było 113 domów i 758 mieszkańców.
Zupełnie nowy sposób rozpoczął Supíkovice wraz z innymi gminami w okolicy w drugiej połowie XIX wieku. W tym czasie wieś znalazła się na czele wydobycia i obróbki marmuru, więc ostatecznie zyskała symboliczną nazwę „Śląska Carrara”. Pod koniec XIX wieku w tym miejscu znajdowało się już 31 zakładów kamieniarskich, które były najbardziej rozpowszechnione w całym ówczesnym regionie Frývaldova - kamieniołomy marmuru oraz zakłady przeróbki granitu i marmuru.
Przemysł Kamenicki całkowicie zdominował całe życie Supíkovic, mimo że liczba pracowników w poszczególnych zakładach nie była duża. W 1885 r. W pobliżu dawnej średniowiecznej fortecy otwarto szkołę zawodową dla przemysłu marmurowego, która później została przemianowana na szkołę zawodową do obróbki kamienia.